Time flies....
Blijf op de hoogte en volg Mandy
24 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Zoals de titel het al zegt, de tijd vliegt voorbij! Komende dinsdag ben ik hier alweer zes weken en dus alweer op de helft van mijn periode hier!
Vorige week maandagavond hebben we een afscheidsbraai gehouden omdat een van de huisgenoten na 8 maanden helaas dinsdag weer richting Nederland terug vloog. Dinsdag weer gewerkt voor het zwemproject. De zwemlessen zouden eigenlijk op maandag beginnen maar dit is voor de derde keer uitgesteld. We zijn 'even langsgeweest' bij de minister van gezondheid bewegen en sport. Dat kan hier namelijk gewoon. Geen afspraak, geen metaaldetectorpoortjes, je loopt gewoon de kamer binnen. Ze begrijpen hier niet dat dat in Nederland totaal niet mogelijk is.
Op woensdag weer gewerkt in het weeshuis. Er zijn twee kindjes geadopteerd, maar er is gelukkig al een nieuw kindje van bijna 10 maanden voor terug gekomen. Omdat haar moeder door overtollig alcoholgebruik niet voor het kind kon zorgen, heeft de oma van het meisje deze taak op zich genomen. Helaas niet helemaal goed want het meisje heeft bijna de gehele tijd in een draagzak op de rug van haar oma gezeten waardoor ze nu nog niet eens kan omdraaien van buik naar rug en andersom laat staan dat ze kan kruipen.
Ik ben met het gehandicapte kindje meegegaan naar de fysio die zich midden in een krottenwijk bevond. Dat dit niet de prettigste buurt is werd al bij binnenkomst duidelijk, er was namelijk net een inbraak geweest.
Na mijn dag in het weeshuis heb ik besloten mij in te gaan zetten voor dit gehandicapte ventje. Naast hem voeden en naar bed brengen wordt er afgezien van zo nu en dan een ziekenhuis bezoek weinig met hem gedaan. Vanwege mijn werkervaring met dit soort kindjes bij Sophia Revalidatie weet ik dat er veel te behalen valt en ze meer kunnen en willen dan men denkt. Ik heb mijn plan voorgelegd aan de twee Ierse eigenaren en die waren mij erg dankbaar. Ze gaven aan hier zelf geen tijd voor te hebben maar zagen wel in dat er iets moest gebeuren.
Op donderdag weer gewerkt voor het zwembad, een vergadering gehad en Indemnity forms opgesteld. Wanneer de kinderen in het zwembad zijn vallen ze onder onze verantwoordelijkheid. Om uit te sluiten dat de ouders een rechtszaak tegen ons gaan aanspannen wanneer een kind bijvoorbeeld zijn of haar hoofd stoot tegen de kant, omdat de ouders hier alles doen om aan inkomsten te komen, zijn deze Indemnity forms dus erg belangrijk.
Op vrijdag ben ik materialen gaan kopen voor het gehandicapte jongetje. Wederom dankzij mijn werkervaring bij Sophia wist ik waar ik naar op zoek was, de vraag was alleen of ze dat hier ook te koop hadden. Ik heb uiteindelijk van alles gekocht zoals scheerschuim, een balletje met sprietjes die trilt en licht geeft, een draairad met zuignap voor op het blad van zijn rolstoel, geuren, cotton balls (sorry kan even niet op het Nederlandse woord komen, dat komt ervan als je 24/7 Engels praat), en andere spelmaterialen gericht op zijn niveau. Daarna vond ik dat ik zelf ook wel wat nieuws verdient had en heb ik een paar Nikes gekocht die hier een derde van de prijs in Nederland zijn. Maar ze lopen even lekker!
Zaterdag hadden we een career event waar wij als vrijwilligers moesten helpen. Dit event was bedoeld voor basisschoolkinderen om ze te helpen bij de beslissing wat ze later wilden worden en welke opleiding ze hiervoor dienen te volgen. Ik was gevraagd om de welkomstspeech te doen, uiteraard in het Engels. Helaas was het geluidssysteem niet helemaal berekend op deze hele grote menigte waardoor de helft van de speech niet te verstaan was en ik hem in totaal een keer of vier heb moeten doen...
Het was een geslaagde dag, aan het einde zorgden wij voor een lunch voor alle exhibitors (vertegenwoordigers van verschillende opleidingen). Nadat we bijna al het vlees hadden gegrild vloog de grillplaat in de fik... Ik trok snel de stekker eruit maar dat hielp vrij weinig, en als iemand anders (ik noem geen namen, Marlien) er dan ook nog eens water op gooit... Drie keer raden wie er op dat moment kwam binnenlopen, de principal van de school..hij was niet erg onder de indruk en de school is niet afgebrand dus het is allemaal goed afgelopen.
Zaterdagavond naar een dansvoorstelling geweest waar ik weinig van verwacht had maar.. Het is en blijft Zuid-Afrika, dit land blijft me verassen. Een hele show inclusief decor en kostuums, het was erg bijzonder.
De volgende dag had ik bedacht (in mijn eentje) naar het strand te gaan. Tas gepakt met een handdoek, drinken en eten, speaker, telefoon en Ipad om een boek te kun en lezen.ik had het heerlijk, tot het moment dat ik ontdekte dat mijn telefoon niet meer naast mij lag.... Wederom, dit land blijft me verassen. Helaas dit keer niet op een positieve manier.
Nadat ik van de grootste shock was bekomen besloot ik te vragen of de meneer die twee meter achter mij lag iets had gezien. Waar je in Nederland zou verwachten dat iemand dan zegt 'nee sorry' vertelde deze man in geur en kleur dat ik al 15 minuten in de gaten werd gehouden door twee zwarte jongens en zij uiteindeljk mijn telefoon pakten en wegrenden. Maar deze meneer had niet de moeite genomen om er iets aan te doen.
Ergens bij een restaurant maar een taxi laten bellen en thuis in tranen (ja sorry mijn telefoon is nou eenmaal mijn alles en hij was nog geen halfjaar oud) naar mn ouders en hulpzame broertje gebeld. Alles geblokkeerd wat geblokkeerd kon worden. Was een duur telefoontje naar huis, 6 minuten 14 euro.
De volgende dag (maandag) gelukkig een nieuwe Afrikaanse simkaart gekregen en hiermee naar de verzekering gebeld. Wereld van verschil in prijs, toen belde ik ineens 9 minuten voor omgerekend nog geen 40 cent! Vandaag zouden de zwemlessen wederom van start gaan....maar toch niet. De minister wilde eerst een bijeenkomst met alle schoolprincipals.
Dinsdag voor het zwemproject 6 scholen bezocht en hen uitgenodigd voor de bijeenkomst. Heel erg bijzonder, bij elke school waar je binnenkomt wordt er luid voor je gezongen door de kinderen terwijl ze netjes in rijtjes staan. Daarna wordt je uitgebreid aangekeken, interessant hoor ineens zo'n witte in je klas!
'S middags moest ik langs het politiebureau om aangifte te doen van de diefstal van mijn telefoon omdat de verzekering dit als bewijs nodig heeft. Ik dacht met max. een halfuur wel klaar te zijn, dat werd uiteindelijk anderhalf uur. Ik moest me melden bij een hoge officier, waar ik drie kwartier heb gestaan omdat er geen stoel werd aangeboden en het hier onbeleefd is om zomaar ergens te gaan zitten. Pallen hierdoor voelde ik me al de crimineel ipv het slachtoffer, maar in vergelijking met het vragenvuur dat ik kreeg was dat staan zo erg nog niet. Ik moest m'n verhaal doen en kreeg vervolgens te horen dat mijn verhaal niet geloofwaardig was en of ik wel het verschil wist tussen iets kwijtraken of iets dat gestolen is. Na meerdere malen de dreigende zin 'als we erachter komen dat je niet de waarheid verteld heb je een heel groot probleem' mocht ik terug naar beneden om een verklaring af te leggen. Alles werd met de hand genoteerd, drie kantjes. Na anderhalf uur, wat angstzweet en heel wat handtekeningen om mee aan te geven dat ik wist wat mijn rechten waren en wat er gebeurde als de verklaring vals bleek, mocht ik het politiebureau verlaten. Wat was ik opgelucht!
Een uur later kreeg ik een sms met mijn 'case number'. De verklaring schrijven ze met de hand maar je case number krijg je via een sms? Wederom, dit land blijft me verbazen.
Iedereen zei dat ze me alleen bang wilden maken en ze heus geen onderzoek gingen doen, maar de volgende ochtend om 8 uur werd ik gebeld door iemand van de recherche met nog wat (hele domme) vragen voor me. Het onderzoek was gestart...
Op woensdag weer naar het weeshuis, mijn materialen voor het gehandicapte kindje mee. Wat was het ontroerend om te zien hoe hij erop reageerde. Heel erg wennen maar daarna ging er een wereld voor hem open en heeft hij al die tijd met een lach op zijn gezicht gezeten. Wat overigens heel zeldzaam is, dat hij lacht, dus dat geeft wel aan dat het een bijzonder moment was. Het Ierse echtpaar was mij ontzettend dankbaar en willen graag dat ik hun uitleg wat ze zelf allemaal kunnen doen en zien in dat het helemaal niet heel veel tijd hoeft te kosten. Foto's volgen z.s.m.
Op donderdag was de bijeenkomst die de minister wilde met de schoolprincipals. Maar drie keer raden wie er zelf niet 'bij kon zijn'... Dan maar zonder minister. We begonnen de bijeenkomst met tien minuten bidden. Ik heb er weinig van verstaan en dat kwam deels doordat het in Xhosa was (een taal die veel locals spreken) maar ook doordat de man die het gebed sprak, geen tanden had.
Na een uur praten, waarvan ik driekwart niet verstond, wederom doordat dit in Xhosa was, begon iedereen ineens weer te bidden, waaruit ik maar de conclusie trok dat het het einde van de bijeenkomst betekende.
Daarna met een aantal basisschoolkinderen naar een zwembad gegaan tegenover de school. Als je in zo'n township (krottenwijk) rond rijdt zie je van alles, maar zwembaden zou je er niet verwachten. Het barst er echter van, toegang is 9 rand, ongeveer 60 cent maar er is niemand aangezien het volgens de locals nog winter is (terwijl wij rondlopen in een korte broek en topje, zorgt soms voor vreemde blikken). De kinderen vonden het ook erg koud maar moesten getest worden voor een soort zwemwedstrijd die eraan komt. Zij kunnen wel al zwemmen en moesten dus laten zien hoe snel ze zijn, hadden ze het meteen wat warmer.
Vandaag weer naar het weeshuis geweest. Het gehandicapte kindje was niet lekker en daarom heb ik besloten vandaag niets met hem te doen omdat voor zulke kindjes kleine dingen al te veel kunnen zijn. Vanavond lekker pizza besteld!
Morgen gaan we met z'n vieren naar een mooi plaatsje en slapen we daar voor nog geen tien euro pp inclusief ontbijt.
Ook de tickets voor Kaapstad zijn inmiddels geboekt, van donderdag 13 november tm maandag 17 november ga ik met 6 huisgenoten 'even een lang weekend naar Kaapstad'. Gewoon omdat het kan en de vliegtickets belachelijk goedkoop waren.
Het is weer een ontzettend lange blog geworden, sorry daarvoor.
Ik maak elke dag ontzettend veel mee en geniet intens, maar ik waardeer ook iedere dag meer hoe goed ik het in Nederland heb (cliché maar waar) en hoe ik af en toe mijn vriendinnetjes en familie mis.
Welterusten lieve allemaal in het koude Nederland, ik ga morgen weer lekker van het zonnetje genieten. Liefs!
Vorige week maandagavond hebben we een afscheidsbraai gehouden omdat een van de huisgenoten na 8 maanden helaas dinsdag weer richting Nederland terug vloog. Dinsdag weer gewerkt voor het zwemproject. De zwemlessen zouden eigenlijk op maandag beginnen maar dit is voor de derde keer uitgesteld. We zijn 'even langsgeweest' bij de minister van gezondheid bewegen en sport. Dat kan hier namelijk gewoon. Geen afspraak, geen metaaldetectorpoortjes, je loopt gewoon de kamer binnen. Ze begrijpen hier niet dat dat in Nederland totaal niet mogelijk is.
Op woensdag weer gewerkt in het weeshuis. Er zijn twee kindjes geadopteerd, maar er is gelukkig al een nieuw kindje van bijna 10 maanden voor terug gekomen. Omdat haar moeder door overtollig alcoholgebruik niet voor het kind kon zorgen, heeft de oma van het meisje deze taak op zich genomen. Helaas niet helemaal goed want het meisje heeft bijna de gehele tijd in een draagzak op de rug van haar oma gezeten waardoor ze nu nog niet eens kan omdraaien van buik naar rug en andersom laat staan dat ze kan kruipen.
Ik ben met het gehandicapte kindje meegegaan naar de fysio die zich midden in een krottenwijk bevond. Dat dit niet de prettigste buurt is werd al bij binnenkomst duidelijk, er was namelijk net een inbraak geweest.
Na mijn dag in het weeshuis heb ik besloten mij in te gaan zetten voor dit gehandicapte ventje. Naast hem voeden en naar bed brengen wordt er afgezien van zo nu en dan een ziekenhuis bezoek weinig met hem gedaan. Vanwege mijn werkervaring met dit soort kindjes bij Sophia Revalidatie weet ik dat er veel te behalen valt en ze meer kunnen en willen dan men denkt. Ik heb mijn plan voorgelegd aan de twee Ierse eigenaren en die waren mij erg dankbaar. Ze gaven aan hier zelf geen tijd voor te hebben maar zagen wel in dat er iets moest gebeuren.
Op donderdag weer gewerkt voor het zwembad, een vergadering gehad en Indemnity forms opgesteld. Wanneer de kinderen in het zwembad zijn vallen ze onder onze verantwoordelijkheid. Om uit te sluiten dat de ouders een rechtszaak tegen ons gaan aanspannen wanneer een kind bijvoorbeeld zijn of haar hoofd stoot tegen de kant, omdat de ouders hier alles doen om aan inkomsten te komen, zijn deze Indemnity forms dus erg belangrijk.
Op vrijdag ben ik materialen gaan kopen voor het gehandicapte jongetje. Wederom dankzij mijn werkervaring bij Sophia wist ik waar ik naar op zoek was, de vraag was alleen of ze dat hier ook te koop hadden. Ik heb uiteindelijk van alles gekocht zoals scheerschuim, een balletje met sprietjes die trilt en licht geeft, een draairad met zuignap voor op het blad van zijn rolstoel, geuren, cotton balls (sorry kan even niet op het Nederlandse woord komen, dat komt ervan als je 24/7 Engels praat), en andere spelmaterialen gericht op zijn niveau. Daarna vond ik dat ik zelf ook wel wat nieuws verdient had en heb ik een paar Nikes gekocht die hier een derde van de prijs in Nederland zijn. Maar ze lopen even lekker!
Zaterdag hadden we een career event waar wij als vrijwilligers moesten helpen. Dit event was bedoeld voor basisschoolkinderen om ze te helpen bij de beslissing wat ze later wilden worden en welke opleiding ze hiervoor dienen te volgen. Ik was gevraagd om de welkomstspeech te doen, uiteraard in het Engels. Helaas was het geluidssysteem niet helemaal berekend op deze hele grote menigte waardoor de helft van de speech niet te verstaan was en ik hem in totaal een keer of vier heb moeten doen...
Het was een geslaagde dag, aan het einde zorgden wij voor een lunch voor alle exhibitors (vertegenwoordigers van verschillende opleidingen). Nadat we bijna al het vlees hadden gegrild vloog de grillplaat in de fik... Ik trok snel de stekker eruit maar dat hielp vrij weinig, en als iemand anders (ik noem geen namen, Marlien) er dan ook nog eens water op gooit... Drie keer raden wie er op dat moment kwam binnenlopen, de principal van de school..hij was niet erg onder de indruk en de school is niet afgebrand dus het is allemaal goed afgelopen.
Zaterdagavond naar een dansvoorstelling geweest waar ik weinig van verwacht had maar.. Het is en blijft Zuid-Afrika, dit land blijft me verassen. Een hele show inclusief decor en kostuums, het was erg bijzonder.
De volgende dag had ik bedacht (in mijn eentje) naar het strand te gaan. Tas gepakt met een handdoek, drinken en eten, speaker, telefoon en Ipad om een boek te kun en lezen.ik had het heerlijk, tot het moment dat ik ontdekte dat mijn telefoon niet meer naast mij lag.... Wederom, dit land blijft me verassen. Helaas dit keer niet op een positieve manier.
Nadat ik van de grootste shock was bekomen besloot ik te vragen of de meneer die twee meter achter mij lag iets had gezien. Waar je in Nederland zou verwachten dat iemand dan zegt 'nee sorry' vertelde deze man in geur en kleur dat ik al 15 minuten in de gaten werd gehouden door twee zwarte jongens en zij uiteindeljk mijn telefoon pakten en wegrenden. Maar deze meneer had niet de moeite genomen om er iets aan te doen.
Ergens bij een restaurant maar een taxi laten bellen en thuis in tranen (ja sorry mijn telefoon is nou eenmaal mijn alles en hij was nog geen halfjaar oud) naar mn ouders en hulpzame broertje gebeld. Alles geblokkeerd wat geblokkeerd kon worden. Was een duur telefoontje naar huis, 6 minuten 14 euro.
De volgende dag (maandag) gelukkig een nieuwe Afrikaanse simkaart gekregen en hiermee naar de verzekering gebeld. Wereld van verschil in prijs, toen belde ik ineens 9 minuten voor omgerekend nog geen 40 cent! Vandaag zouden de zwemlessen wederom van start gaan....maar toch niet. De minister wilde eerst een bijeenkomst met alle schoolprincipals.
Dinsdag voor het zwemproject 6 scholen bezocht en hen uitgenodigd voor de bijeenkomst. Heel erg bijzonder, bij elke school waar je binnenkomt wordt er luid voor je gezongen door de kinderen terwijl ze netjes in rijtjes staan. Daarna wordt je uitgebreid aangekeken, interessant hoor ineens zo'n witte in je klas!
'S middags moest ik langs het politiebureau om aangifte te doen van de diefstal van mijn telefoon omdat de verzekering dit als bewijs nodig heeft. Ik dacht met max. een halfuur wel klaar te zijn, dat werd uiteindelijk anderhalf uur. Ik moest me melden bij een hoge officier, waar ik drie kwartier heb gestaan omdat er geen stoel werd aangeboden en het hier onbeleefd is om zomaar ergens te gaan zitten. Pallen hierdoor voelde ik me al de crimineel ipv het slachtoffer, maar in vergelijking met het vragenvuur dat ik kreeg was dat staan zo erg nog niet. Ik moest m'n verhaal doen en kreeg vervolgens te horen dat mijn verhaal niet geloofwaardig was en of ik wel het verschil wist tussen iets kwijtraken of iets dat gestolen is. Na meerdere malen de dreigende zin 'als we erachter komen dat je niet de waarheid verteld heb je een heel groot probleem' mocht ik terug naar beneden om een verklaring af te leggen. Alles werd met de hand genoteerd, drie kantjes. Na anderhalf uur, wat angstzweet en heel wat handtekeningen om mee aan te geven dat ik wist wat mijn rechten waren en wat er gebeurde als de verklaring vals bleek, mocht ik het politiebureau verlaten. Wat was ik opgelucht!
Een uur later kreeg ik een sms met mijn 'case number'. De verklaring schrijven ze met de hand maar je case number krijg je via een sms? Wederom, dit land blijft me verbazen.
Iedereen zei dat ze me alleen bang wilden maken en ze heus geen onderzoek gingen doen, maar de volgende ochtend om 8 uur werd ik gebeld door iemand van de recherche met nog wat (hele domme) vragen voor me. Het onderzoek was gestart...
Op woensdag weer naar het weeshuis, mijn materialen voor het gehandicapte kindje mee. Wat was het ontroerend om te zien hoe hij erop reageerde. Heel erg wennen maar daarna ging er een wereld voor hem open en heeft hij al die tijd met een lach op zijn gezicht gezeten. Wat overigens heel zeldzaam is, dat hij lacht, dus dat geeft wel aan dat het een bijzonder moment was. Het Ierse echtpaar was mij ontzettend dankbaar en willen graag dat ik hun uitleg wat ze zelf allemaal kunnen doen en zien in dat het helemaal niet heel veel tijd hoeft te kosten. Foto's volgen z.s.m.
Op donderdag was de bijeenkomst die de minister wilde met de schoolprincipals. Maar drie keer raden wie er zelf niet 'bij kon zijn'... Dan maar zonder minister. We begonnen de bijeenkomst met tien minuten bidden. Ik heb er weinig van verstaan en dat kwam deels doordat het in Xhosa was (een taal die veel locals spreken) maar ook doordat de man die het gebed sprak, geen tanden had.
Na een uur praten, waarvan ik driekwart niet verstond, wederom doordat dit in Xhosa was, begon iedereen ineens weer te bidden, waaruit ik maar de conclusie trok dat het het einde van de bijeenkomst betekende.
Daarna met een aantal basisschoolkinderen naar een zwembad gegaan tegenover de school. Als je in zo'n township (krottenwijk) rond rijdt zie je van alles, maar zwembaden zou je er niet verwachten. Het barst er echter van, toegang is 9 rand, ongeveer 60 cent maar er is niemand aangezien het volgens de locals nog winter is (terwijl wij rondlopen in een korte broek en topje, zorgt soms voor vreemde blikken). De kinderen vonden het ook erg koud maar moesten getest worden voor een soort zwemwedstrijd die eraan komt. Zij kunnen wel al zwemmen en moesten dus laten zien hoe snel ze zijn, hadden ze het meteen wat warmer.
Vandaag weer naar het weeshuis geweest. Het gehandicapte kindje was niet lekker en daarom heb ik besloten vandaag niets met hem te doen omdat voor zulke kindjes kleine dingen al te veel kunnen zijn. Vanavond lekker pizza besteld!
Morgen gaan we met z'n vieren naar een mooi plaatsje en slapen we daar voor nog geen tien euro pp inclusief ontbijt.
Ook de tickets voor Kaapstad zijn inmiddels geboekt, van donderdag 13 november tm maandag 17 november ga ik met 6 huisgenoten 'even een lang weekend naar Kaapstad'. Gewoon omdat het kan en de vliegtickets belachelijk goedkoop waren.
Het is weer een ontzettend lange blog geworden, sorry daarvoor.
Ik maak elke dag ontzettend veel mee en geniet intens, maar ik waardeer ook iedere dag meer hoe goed ik het in Nederland heb (cliché maar waar) en hoe ik af en toe mijn vriendinnetjes en familie mis.
Welterusten lieve allemaal in het koude Nederland, ik ga morgen weer lekker van het zonnetje genieten. Liefs!
-
24 Oktober 2014 - 23:07
Sylvia Van Hooft:
Hoi Mandy! Zo is het hoor, je moet er van genieten. Van alle ervaringen maar zeker ook van het mooie land en de zon! Die laatste is in Nederland ver te zoeken.
Het is heel leuk om jouw verslagen te lezen en een beetje mee te krijgen van wat jij allemaal meemaakt! Ook al zijn er soms ook nare situaties bij.
Lieve groeten van ons!
Sylvia -
25 Oktober 2014 - 00:25
Ellen Knuist:
Hoi Mandy,
Weer een geweldig verslag. Ik hoop dat je met het gehandicapte jongentje vooruitgang gaat boeken. Ontroerend om te lezen hoe hij op de speeltjes reageerd. Daar doe je het voor. Jammer dat het met het zwemmen niet op schiet, zo heeft elk land zijn eigen regels. Dat is helaas niet anders. Ben benieuwd naar je foto's. Al op de helft van je tijd, wat gaat dat snel, al zullen je ouders het niet met je eens zijn. Geniet er nog maar lekker van!!!!
Veel plezier,
Groetjes,
Ellen -
25 Oktober 2014 - 09:44
Angela:
hoi Mandy. Wat maak je toch een hoop mee en wat geniet je er van. Van de week was je moeder hier en we hebben het ook uitgebreid over jouw belevenissen gehad. Het is zo fijn dat je het zo naar je zin hebt. Nog veel plezier daar. Dikke knuffel van ons. -
25 Oktober 2014 - 10:02
T Wiskamp:
Hallo Mandy,
Wat fijn dat jij zoveel kunt betekenen voordat gehandicapte kindje.Je maakt wel heel veel mee.Geniet er nog maar even van,want voordat je het weet zit je tijd erop.Dan kan je je familie en vrienden weer in de armen sluiten.Heel veel groetjes en sterkte!Trees -
25 Oktober 2014 - 11:07
Jan En Ank Vlek:
Lieve Mandy,
Het is net of we de verhalen van tante Ton lezen. Wat maak je veel mee en wat leuk ook dat je er erg van geniet.
Hier alles goed. We hebben het in de herfstvakantie druk gehad met de logeerpartijtjes van de kids.
Heel veel groeten van ons beiden,
Oom Jan en Tante Ank -
25 Oktober 2014 - 15:48
Yvonne:
Hoi Mandy
ook ik volg je blog en heb erg veel respect voor jou hoe je het allemaal oppakt nog veel plezier de laatste weken en ik blijf je volgen
Yvonne van Kooperen -
25 Oktober 2014 - 18:36
Willy Van De Wiel:
Hallo Mandy, wat leuk dat je ons zo op de hoogte houdt. Wat doe je veel ervaringen op en fijn dat het daar goed met je gaat. Hier in Vianen alles goed, ik zal binnenkort je ouders weer eens bellen. Zij zullen ook wel genieten van je verhalen. Heel veel succes, ook met je zorg voor het gehandicapte jongetje. Heel veel groeten en liefs van tante Willy en oom Rob. -
25 Oktober 2014 - 21:17
Papa:
Nou, weer zo'n mooi blog, schat! En wat maak je inderdaad veel mee.
Zolang de positieve zaken de negatieve maar voorblijven, is er niets aan de hand.
En de balans tussen werk en plezier is zo te zien ook goed.
Blijf wel alert en voorzichtig, want zoals je zelf al zegt, Zuid-Afrika is geen Nederland.
Een ongeluk zit in een klein hoekje, zoals jullie zelf telkens meemaken.
Ook niet raar, want het zijn geen alledaagse dingen die jullie doen en meemaken.
Op de helft alweer bijna, wat gaat alles toch snel.
Veel liefs voor de weesjes en zwemmers, en voor je huisgenoten! Papa
-
25 Oktober 2014 - 22:34
Yvonne:
Zo, harde werkster, weer een vakantie gepland!! Het lijkt erop dat jou vrijwilligerswerk voor de helft uit vakantie bestaat hihihi, geweldig dat je en god werk en vakantie in 1 hebt geregeld, super!! Meis, ik krijg tranen in mijn ogen als ik lees over dat kleine mannetje waar je je over ontfermt. Geweldig dat je je ervaring kunt gebruiken op hem want dat dat mannetje hulp nodig heeft mag duidelijk zijn. Zo triest dat, doordat het aan tijd ontbreekt, deze kinderen zoveel minder mogelijkheden krijgen dan die ze verdienen. Echt super dat je tijd en energie in hem steekt. Ik wil graag financieel bijdragen zodat je nog wat meer spulletjes voor hem kan aanschaffen. Als jij een aapje met je rekeningnummer stuurt zal ik wat overmaken zodat je iets leuks of nuttigs voor hem kan kopen. Ik weet als geen ander hoe belangrijk speciaal maar ook gewone kleine dingen voor deze kids een wereld van verschil kunnen maken. Niet denken, ik geef mijn nummer niet want dat is niet nodig, met alle liefde maak ik een bedragje naar je over voor deze kleine vent.
Bijzonder trouwens dat je daar bij "belangrijke" mensen gewoon binnen kan lopen in een zo crimineel land!!
Wat een ellende met je toestel zeg en dat jij, die slachtoffer is, als "crimineel" wordt behandeld. Ik snap het wel maar het komt el erg lullig over. Dat je zo onder vuur wordt gelegd terwijl jij het sjakie bent.....echt lullig. Maar ja Mandy, denk maar zo, het is maar materiaal, hoe ellendig het ook is. Gelukkig ben je verzekerd, over de rest kom je wel heen.
Nou, jij maakt uitstapjes daar, wij zijn hier lekker een paar daagjes naar Milaan geweest. Een super mooie stad, heerlijk weer en heerlijk genoten. Zoveel kerken als daar staan.......ongelooflijk. De mannen zijn in het San Siro stadion geweest van AC en Inter Milan, voor hun een hoogtepunt. Liz en ik hebben het van de buitenkant bekeken en illegaal stiekem ook even in het stadion geweest. De jongens betaalde voor een rondleidinkje 27 euro, wij zagen het gratis en voor niks hihihi, gewoon een beetje brutaal zijn en deuren die open staan gewoon in gaan en niks zeggen hihihi.
Trouwens, geniet dubbel van het lekkere weer daar want hier is het bar en boos, wat een pokkenweer zeg. In Milaan 3 dagen gewoon heerlijk in een shirt gelopen en kom je weer hier is je winterjas geen overbodige luxe dus.....geniet maar lekker van dat zonnetje.
Nou, stuur ff een appie zodat je wat extra's voor dat ventje kan regelen en keep on doing the good work :) xxx -
25 Oktober 2014 - 23:21
Annet En Jan:
Ha Mandy jij maakt wat mee zeg! Wat een verhaal van die diefstal toen ik vroeger klein was hadden we ook iets dergelijks in Zwitserland waar ze geloof ik dachten dat we de verzekering wilden oplichten bizar gewoon. Mooi dat je je ervaring uit sophia kan gebruiken. Je kan daarmee vaak veel bereiken. Zijn benieuwd naar je volgende blog krijg het gevoel dat we een beetje in de 'keuken mee mogen kijken' :) Gr Jan en Annet -
26 Oktober 2014 - 22:31
Birgit De Heij:
Hoi Mandy, geweldig hoe je omgaat met de uitdagingen die daar op je pad komen, warme groeten uit Houston(VS), Birgit. -
27 Oktober 2014 - 17:02
Mieke Slotboom Stemerdink:
De tijd vliegt inderdaad Mandy. En ja nu zit je op de helft. Maar die kunnen ze je niet afpakken. Deze ervaringen draag je voor altijd mee en ik hoop dat je straks in je volgende baan het kunt gebruiken. Liefs van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
